4ayi tamamlamaya yakin ustume coken yalnizlik hissinin yarisini yazmam gereken kagitlara vermek istiyorum. peki geri kalan yarisini ne yapmaliyim diye sordugumda cevap bulamiyorum. aliyorum yalnizligimi yatagimin bas ucuna koyuyorum. telefonun yanina. sonra alarm caliyor. uyaniyorum.

her gun yeniden. yeni bastan. nerden baslasam diyorum ve banyoya gidiyorum. elimi yuzumu yikiyorum. sonra spor. sonra kahvalti.

aslinda boyle rutin guzel. aslinda zaten hep guzel.

gecen hafta duzenli araliklarla girdigim aglama ve sinir krizlerinden sonra toparladim sanirim. vitamin kapsullerim ise yariyor olmali. cidden. inanilmaz.

simdi saat 6. hala ofisteyim. eve dogru yola cikicam. muhtemelen yalniz bi' eve. ve heidegger kagidima devam edicem. sonra kendi ogrencilerimin notlarini duzenlemem gerek. sonra kendime bi' film molasi hediye edicem sanirim.

aralik maasimi ogrendikten sonra yilbasinda dag planim suya dustu. ya da karda kaydi - ve dustu.

hayirlisi tabii - daha yilbasina cok var. oncelikle onumde tamamlamam gereken iki kagit ve bir sinav var.

cok garip - su anda hem parasiz hem yalniz hem uzak hem de stresli hissederken bu notu yazip gulumsuyorum. (ve lutfen lutfen endiselenmeyin diyorum).

cunku ben yine guzel bi' sabaha uyanicam. yine kendi kendime karsi sorumlulugumu yerine getirip yine devam edicem.

annecim ve babacim bana bunu ogretti. tekrar tesekkurler :)

simdi siz bilemediniz bu mutlu bi' not mu mutsuz bi' not mu diye. bu umutlu bi' not.

evet, her sey sevgiyle basladi. devam ediyor.

yas.